การคาดหวัง , ความสมบุรณ์แบบ , ธุรกิจ ,
ความเครียด , ความเคยชิน , ความกดดัน ฯลฯ
มีอยู่ในหัวทุกๆวัน...แต่แกล้งลืมมันไปซะ!
ก้มหน้าก้มตาทำงานไปบ้าง . กิน , เที่ยว , ซื้อของ ฯลฯ ( เดี๋ยวก็ลืมเอง+บางทีหมดเบียร์ไปเป็นโหล )
เพื่อจะขจัดความทุกข์นั้นๆ เพื่อให้ได้งานที่สมบูรณ์แบบ! มันช่างสุดยอดการเอาตัวรอด "วิถีคนเมืองจริงๆ" แต่งานนี้บ้านก็บ้านเรา , ช่างก็เพื่อนกันบ้าง , หาแถวๆนี้บ้าง และก็ไม่ได้ต้องไปทะเลาะกับลูกค้าคนไหน , เงินก็เงินเรา " ถ้าไม่หยุด...งบบานไปเรื่อย "
" น้อยไว้ ๆ , พอเพียงเพียงพอ , พุทโธๆ " ...คาถาเดิม
" หยุด ...เราจะหยุดแล้วละ ! "
คิดได้แล้ว เรามาทำความเข้าใจในความจริงที่เกิดนี้ดีกว่า
- บ้านหลังนี้ แค่บ้านไร่เป็นที่พักพิง , ที่ทดลองใช้ชีวิตทำการเกษตร ไม่ใช้ "บ้านหลังที่ 2 "
- ความสมบูรณ์แบบแค่นี้ก็พอเพียงแล้ว อยู่ไปมีปัญหาอะไรๆ...ให้มันผ่าน ร้อน หนาว ฝน ก่อนแล้วค่อยแก้ไข
- บ้านก็ไม่ได้มีไว้อวดใคร,ให้ใครเช่าถ่ายหนัง หรือ ถ่ายลงหนังสือใดๆ มันเป็นสไตล์บ้านแนวความคิดสวนทางชาวบ้านเรียกว่า "การออกแบบบ้านที่ไม่เชื้อเชิญใคร" ( คิดได้ไง ? )
- ช่างไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดหรอก...ทำได้แค่นี้ก็เก่งแล้ว...งานลองผิดลองถูกเป็นแบบแหละ +
- ความสมบูรณ์แบบ ไม่มีจริงๆหรอก เสน่ห์งานอยู่ความไม่สมบูรณ์แบบต่างหาก...ตำหนิเล็กๆน้อยๆ ดูแล้วมันมีที่มาและหมายเหตุในตัวมันเอง "เราเองเท่านั้นที่รู้แหละ !"
ธัมใจได้...จบด้วยความเข้าใจและตวามสุขโดยแท้...คิดว้าบ้านทดลองหลังนี้เป็นมิวเซียมของเรา,เก็บความผิดพลาดไว้ดูเล่นทุกวัน...แล้วมันก็ฉลาดขึ้นเองแหละ...ไม่โกรธ , ไม่เกลียด , ไม่แก้ไขใดๆ และยังมีมุมมองที่ดีดีกับช่างทุกคน
" ถ้าไม่มีช่างสิมหมู่ก๋วนนี้นะ...บ้านหลังนี้ไม่มีทางเสร็จหรอก "
"ขอบคุณทุกๆคน ที่ลุยกันจนสำเร็จ"
"สุดท้าย...สรุปปัญหาทุกสิ่งเราเป็นสร้างขึ้นมาเองในใจแท้ๆ จะแก้ก็ง่าย แก้ไขคว่ามคิดเราเองดีกว่า"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น